SİNEMADA DİRENİŞ
Bir sanat olan sinema hem toplumun derdini dile getiren kitle iletişim aracı, endüstri ve bir eğlence aracıdır. Fakat sinema Filistin’de direniştir. Evet yanlış duymadınız direniş. Sinemanın mucitleri Lumiere Kardeşler dahi ilk filmlerinden iki sene sonra gelip Kutsal Topraklar isimli bir kısa film çekerler. Dokuz dakikalık bu belgesel Filistin Sineması’nın ilk örneği olarak gösterilebilir. 1930’lu yıllarda sinema salonları açılsa da hükûmet tarafından sansür uygulanır. İlk dönemler de Filistin’de sinema yaygınlaşamaz. 1935 yılında İbrahim Hassan Sirhan tarafından bir belgesel çekilir. Tel Aviv’den almış olduğu bir kamera ile çeker bu belgeseli. Yafa kenti Filistin sineması için önemli hale gelir. İbrahim Hassan Sirhan ve Jamal Al Aspha ‘’Gerçekleşen Rüyalar’’ isimli filmi çeker. 1948 yılına gelindiğinde ise Filistin’de bir sorun çıkıyor: İsrail kuruluyor dolayısı ile sinema gelişemiyor. Sinema her ne kadar hayatın içinden bir olay olsa da bu gibi durumlar da ilk etkilenen sektör oluyor. 1948 yılında İsrail’in kurulması ile Filistin halkının zorlu mücadelesi başlıyor, dolayısı ile bu dönemler de sinema gelişemiyor. Toplum yaşananlar karşısında sessizliğe bürünüyor. 1948’ten 1967’ye kadar hiç film çekilemediği için Filistin Sineması’nın sessiz dönemi olarak adlandırılıyor bu dönem. İnsanlar soykırım, göç açlık sefalet ile uğraştıkları için sinemacılar teknik ekipman yetersizliği ile gelişim gösteremiyorlar. Bu dönemin sonunda birkaç film çekiliyor. Konusu itibarı ile işgal, şehitler ve direniş… Filistin Sineması’nın üçüncü dönemi olarak adlandırılan 1967-1980 arası dönem ise Sürgün Sineması olarak adlandırılıyor. Çünkü insanlar zor ile yerlerinden göç ettiriliyorlar, dolayısı ile yönetmenler ülkelerini diaspora da temsil etmek zorunda kalıyorlar. Bu dönem de gerçekleşen Arap-İsrail Savaşı 
Filistin Sineması’nın gelişimine ket vuruyor. 1980 yılına gelindiğinde ise Michel Khelifi Filistin Sineması’nın ilk uzun metraj filmini çekiyor. 1970’lerde belgesel türü dışında film üretilemezken 1980’de Beyrut’un işgali ile sinemada duraklama olur. Çünkü sinema salonunun olmayışı, Beyrut’un işgali ile arşivlerin de yok olmasına neden olur. İsrail Filistinlilere sadece fiziki, toplumsal anlamda değil kültürel anlamda da saldırı da bulunur. 
Çünkü gelecek nesillere kalacak en önemli mirastır kültür. Ardından Michel Khelifi Celile’de Düğün isimli ikinci uzun metraj filmi çeker. Oğlunu evlendirmek isteyen bir muhtarın, İsrailli askerlerden izin isteyerek, askerlerin şeref misafiri olarak kabul etmesi ile köy de yaşanan bir kargaşayı anlatır film. 1990’lı yıllarda ise Filistin Sineması belgesel olarak devam eder. 
2000’lere gelindiğinde ise Filistin Sineması’nın ‘’görünür’’ olmasına büyük katkısı olan Elia Suleıman, Annemarie Jacir, Hany Abu Asad ve Mai Masri gibi yönetmenler ön plana çıkar. Bu yönetmenler ülkelerini diaspora da temsil etmek zorunda kalırlar. Çünkü Filistin hakkında film çekmek zor bir iştir. Yıllarca sistematik olarak sesleri kısılan yönetmenler kimi festivallerde tehditlere maruz kalırlar. Elia Süleman'ın Kutsal Direniş, Geride Kalan ve Burası Cennet Olmalı filmleri isimlerinden anlaşılacağı üzere Sinema’ da direnişi temsil eder. Elia Suleiman filmlerinde kendisi oynar. ES karakteri sessiz duruşu ile Naci El-Ali’’nin Hanzalasına selam yollar şeklinde tüm acılarını sessizliğine gömer. Filistin’de yaşananlar Sinemada ’da kendini görünür şekilde neler yaşandığının bir ispatıdır.