ŞAHSİYET

Çok uzun bir aradan sonra yeniden merhaba.

Dediler ki bugün Köşe Yazarları Günü.
"Oley!" dedim, "O hâlde bugün mutlaka yazmalıyım."
Tabii, bugüne özel bir şeyler mi yazsam, yoksa uzun zamandır gündeme düşen, inip çıkan şeyleri mi anlatsam derken başladım yazmaya...

Yılın 365 gününe bir anlam yükleyen bu sistemi çok anlamasam da doğum günüm olan 5 Nisan'dan sonra en çok kutlamak istediğim gün 18 Nisan, yani Köşe Yazarları Günü olacak sanırım.
Bugüne kadar çok şey yazıp çizdim fakat gündem o kadar hızlı değişiyor ki, bu değişken hıza yetişemiyorum.

Birçok acı kaybımız oldu; üzüldük, ağladık, yeri geldi güldük.
Karma karışık bir ruh haline girdik ama yine de "Yıkılmadık, ayaktayız!" dedik.

Yaşadıklarımız bizi güçlü olmaya, dik durmaya mecbur etti belki de...
İşte bizi yoran da buydu: “GÜÇ SENDE ARTIK” lafının altından ezile büzüle doğrulup ayağa kalktık.

İyi de ben güçlü olmak istemiyorum.
Yeri geldiğinde ağlamak, şımarmak, şımartılmak istiyorum belki...
"Yoruldum" dediğimiz anda,
"Yorulacak ne var! Hayat işte, yaşıyoruz, aman boş ver." değil de
"Otur, dinlen başucuna; belli ki çok yorulmuşsun." denilmesini istiyorum.
Bunu istemek normal değil mi?

Güçlü olmak zorunda bırakıldığım şu hayatta, herkesin verecek bir aklı olmamalı.
Ve eğer normallik, hayatı çok ciddiye almamaksa, sadece yaşamaktan ibaretse;
Ben normal olmak istiyorum.
Evet, normal olmak.
Normal bir insan gibi, gayesi sadece ve sadece "yaşamak" olan bir insan olmak.

Garip gelebilir size bu sözlerim.
Saçmalamış da olabilirim size göre, ona, buna, şuna göre...
İyi de yaşamak nasıl olmalı? Ve yaşamalı kime göre?

Engin Geçtan’ın İnsan Olmak adlı kitabından alıntılarla şu normallik meselesine değinelim biraz.

Diyor ki:
▪️ Bir toplumda çoğunluğun gösterdiği davranışlar "normal" kabul edilir. Bu, ortalamaya dayalı bir yaklaşımdır. Ancak coğrafyaya göre de değişebilir.
Örneğin:
▪️ Bir toplumda 15 yaşında evlenmek normalken, başka bir toplumda bunun normali 20 olarak kabul edilebilir.
▪️ Bir coğrafyada ortalama insan boyu 1,60 cm iken, başka bir coğrafyada 1,60 cm olabilir (Pigme topluluğu gibi).

Engin Geçtan'a göre "normal insan" kavramı sabit değildir ve sorgulanmalıdır.
Çünkü birey, toplumun kalıplarına uymak için kendisinden ödün verdikçe, ruhsal bütünlüğünden uzaklaşabilir.

Geçtan’a göre esas mesele, "normal" olmaya çalışmak değil, "insan" olmayı başarabilmektir.

O hâlde soralım kendimize:
Ne kadar insanız?
Ne kadar insan olabilmiş ne kadar insan kalabilmişiz?

Yaşadığımız toprakların normlarına göre ne kadar normaliz ya da ne kadar normal değiliz?

Soralım sormasına da;
Peki, bir başkası "Sen normal değilsin!" dediğinde, insan normlarımın dışında olduğumu nasıl anlayacağım?
Birinin bana "Sen normalsin" ya da "değilsin" demesiyle onaylanmış bir insan mı oluyorum?

Kafa karışıklığına lüzum yok!
Zalim birinin karşısında hâlâ insani duyguların yaşıyor, vicdanın sızlıyor ve zulme "dur" diyorsan, insansın.
Çünkü insan, hangi din, dil, ırktan olursa olsun, başka bir coğrafyada öldürülen insanların kaderini normal karşılamıyor ve bunun bir coğrafya gerçeğiyle normalliğin ilgisi olmadığını anlayıp söylüyorsa, insan olabilmeyi başarmıştır.

En zor olanı da şudur:
İnsan olmayı başaramamış birinin karşısında, şahsiyet sahibi bir insan olarak yaşayabilmek.
Çünkü, "İnsan olmak bir şahsiyet meselesidir."

Şahsiyet sahibi insan olmak; sadece yaşamak değil, neyi savunduğun, hayata ve insanlığa karşı nasıl bir duruş sergilediğinle ilgilidir.
Onursuz yaşamak, amaçsız olmak, sadece yaşamak için bu dünyada var olmak “normal” bir insan olmaksa; ben normal değilim.

Evet. Buldum sorumun cevabını:
Ben, “şahsiyet sahibi” normal bir insanım.

Tüm okurlarıma selam ve sevgilerimle.