BİR EYLÜL HİKAYESİ 

Ey İnsan-ı Alem! Beni nasıl bilirsiniz?  Beni bir süre önce tanıdınız ya da bugün varlığımı bildiniz.  Birbirimizden habersiz geçirdiğimiz günler saatler ve yıllar... Geçirdiğim yılları anlatacak değilim; bunu anlatmaya ne vaktim var ne de gücüm var.  
Bugüne kadar kendimle geçirdiğim mücadelemde kimseye çok fazla içimi açmadım. Ağladığım günler de oldu, kahkahalar atıp gülmekten ağladığım günlerde... Ağlamaktan utanan bir çocuktum "Ağlama çok ayıp" cümlesini kaç kez duyduğumu bilmiyorum. 
İşte bu sebeple çoğu kez kimseye içimi açmadım. Yaralarımı sakladım uzun kollu bir kazağın altında. Kabuk bağlamış dizlerimi görmekten hayâ edip, kırmızı puantiyeli eteğimi giyemezdim bir yanı rüzgârda açılır korkusuyla. Çocukken her düştüğünde -ağlama- diyen bir büyüğün varsa; büyürken kabuk bağlaya bağlaya büyüyorsun, sırtında kocaman bir kabuk taşıyan kaplumbağa gibi... O kabuğun altına sığınmış içi yumuşacık bir insan oluveriyorsunuz. İşte bu sebeple bazı insanlar kaplumbağa gibidir. Dışı sert, içi yumuşak ve çıplak. 

İnsan sevinçlerini paylaşmaktan mutlu olduğu gibi zaman zaman da üzüntüsünü paylaşmak ister; dost bildiği birine derdini paylaşabilmeli, yargılamadan, anlayarak yaklaşmalı…Çünkü her insan kendi içinde biraz yalnızdır. Fakat gel gör ki insan, insanın da düşmanıdır aynı zamanda. Oysa insan insana iyi gelmeliydi, insan insanın halini bilmeliydi ama insan insana dert oluverdi kimi zaman. Zaman zaman kendimle alakalı şu cümleye denk geliyorum: "Neden bu kadar ciddi, hüzünlü ve sert görünüşün var? Neden fotoğraflarda gülmüyorsun? Oysa gülmek sana çok yakışıyor.” Oysa bu dünyada sahte gülüşlerin ardında nice intiharlar yaşanıyor bilmeden, hissetmeden görüp geçtiğimiz. Tıpkı ansızın çekip giden sosyal medya fenomeni Kübra Aykut gibi… Bir binanın 5. katından hayata ve tüm hayallerine veda etti; gidişindeki nedeni kimse bilmeden.

Hayaller heveslerimizin peşinden gider; heves ettiğimiz şeylerin gerçeğe dönüşmesi için kurduğumuz hayallerdir bizi diri tutan. İnsanın hevesleri tükendiğinde, tutunacak hayalleri de kalmıyor, her şeyi bırakıp içine gömülüyor sessiz sedasız musalla taşına yatıyor ruhu, kendi içinde selası okunuyor da kimseler duymuyor, ta ki hayatına son verene kadar. 

Üzücü bir eylül hikâyesiydi ansızın çekip giden Kübra Aykut’un geride bıraktığı mektupta yazanlar. Bir Eylül günü musalla taşına yattı bendeni... Selası okundu, namazı kılındı, omuzlara alınıp taşındı; yaşarken belki de babasının onu omuzunda taşınmasını istediği gibi…

İşte böyle bir eylül daha geride kaldı… Acısıyla tatlısıyla tüm hikayeler yaşandı ve bitti.

Tüm sevgisi acıyan ve yitip giden Kübra Aykut’lar için bir şiir bırakıyorum…

“Mutsuzluktan söz etmek istiyorum,
Dikey ve yatay mutsuzluktan
Mükemmel mutsuzluğundan insan soyunun,
Sevgim acıyor…

Yazık sevgime diyor birisi.
Güzel gözlü bir çocuğun bile
O kadar korunmuş bir yazı yoktu.
Ne denmelidir bilemiyorum,

Sevgim acıyor.
Gemiler gene gelip gidiyor,
Dağlar kararıp aydınlanacaklar
Ve o kadar…

Eylül toparlandı gitti işte,
Ekim filan da gider bu gidişle,
Tarihe gömülen koca koca atlar,
Tarihe gömülür o kadar.”
TURGUT UYAR